विनय कुमार कसजुका कथा
कान्छाको मोटर
मोटर
नै नपुग्ने गाउँमा सरुले अचम्मको मोटर देख्यो । घाँटीमा दाम्लो
बाँधेर बोका डोर्याएझैँ एउटा केटोले मोटर डोर्याइरहेको थियो
। रुखको हाँगालाई चारैतिरबाट ताछेर बसको जस्तो लाम्चो जिऊ
बनाएर त्यसमा मसीले झ्याल ढोकाको आकार कोरिएको थियो । अगाडितिर
काठ कोपेर ड्राइभर बस्ने कोठा पनि बनाइएको थियो । पुराना हवाइचप्पललाई
गोलो आकारमा काटेर चार वटा पाँग्रा बनाई किलाले पाँग्रा अड्याएर
मोटर गुड्ने बनाइएको थियो ।
बाटो ओह्रालो भएको भए त्यो मोटर आफै गुडने थियो होला
। उकालो भएकोले कान्छाले डोरीले बाँधेर तानिरहेको थियो
। सरु उसकी आमासँग गाउँतिर जाँदै थिए । रेल, मोटर, साइकलजस्ता
खेलौना भनेपछि हुरुक्कै गर्ने सरुलाई त्यो मोटरले तान्यो
। उसले आफ्नी आमासँग त्यो मोटर मागिदिन जिद्दी गर्न
थाल्यो ।
सरुको जिद्दी देखेर उसकी आमाले मोटर डोर्याइरहेको कान्छासँग
सोधिन्, "बाबु त्यो मोटर कहाँ किनेको ?"
शहरका सुकिला मानिससँग बोल्न, कुरा गर्न कान्छले संकोच
मान्यो । उसकी आमाले भनिन्, "कहाँबाट किन्नु ?
यो त ऊ आफैले बनाएको हो ।"
त्यति सानो बालकले आफैले मोटर बनाएको सुनेर सरुकी आमा
पनि छक्कै परिन् र थप कुरा जान्न खोजिन् ।
कान्छाले बजारमा जाँदा बस देखेको थियो । त्यस्तै बस
बनाउन पाए हुन्थ्यो भन्ने उसको चाहना थियो । यसैले ऊ
बस देख्यो कि बडो गहिरिएर हेर्ने गर्थ्यो ।
एक दिन उसले दाउराको भारीबाट डोलो कमलो काठ रोज्यो
र हँसियाले तास्दै, खुकँदै उसले बसजस्तो लामो आकार बनायो
। बस गुडाउने पांग्रा बनाउन उसले सिसीको बिर्को खोज्यो
र पुरानो किलाले बिर्कोको माझमा प्वाल पारेर पांग्रा
बनायो । तर टिनको बिर्कोको पांग्राले राम्ररी काम गरेन
। अनि उसले फाटेको पुरानो हवाइचप्पल पाँग्राको आकारमा
गोलो काटेर माझमा किलाले प्वाल पारेर काठको बसको चारतिर
किलाले अडकायो ।
चार वटा पांग्रा भएपछि त्यो काठको टुक्रा गुड्न पनि
थाल्यो र त्यो साँच्चिकै बसजस्तो देखियो । त्यसमा उसले
कलम मसीले झ्याल र ढोका लेख्यो । ड्राइभर बस्ने कोठा
बनाउन उसले अलि मेहनत गर्नु पर्यो । चक्कुको टुप्पाले
तास्दै, खुर्कँदै उसले सानो कोठाजस्तो ठाउँ बनायो ।
अनि त त्यो काठको बस लोभलाग्दो खेलौना बनिहाल्यो ।
कान्छाको मेहनत र जाँगर देखेर सरुकी आमा दंग परिन्
। उनलाई कान्छालाई इनाम दिन मनलाग्यो । सरुले पनि मोटर
किन्ने जिद्दी गरेको हुनाले उनले त्यो मोटर बेच्छौ कि
भनी सोधिन् ।
"यस्तो पनि बिक्छ र ?" कान्छाकी आमाले अचम्म
मान्दै जवाफ दिइन् ।
"मेरो छोरालाई पनि यस्तै मोटर चाहियो भनेर जिद्दी
गरेको छ । कान्छाले आफैले यस्तो राम्रो मोटर बनाउन जानेको
रहेछ । उसले फेरि अर्को बनाउन सकिहाल्छ होइनर ?"
सरुकी आमाले कान्छाको तारिफ गर्दै भनिन् । उनले दश रुपैयाँको
नोट कान्छाको हातमा दिन खोज्दै मोटर मागिन् ।
कान्छाको जीवनमा दश रुपैयाँ कहिले पनि हातमा परेको
थिएन । ऊ अत्तालियो र रुपैयाँ लिनुको साटो आफ्नो प्यारो
मोटरलाई दुइहातले चाँपेर छातीमा टँास्यो र आमासँग टाँसिएर
उसले आफू र आफ्नो प्यारो मोटरलाई लुकाउन खोज्यो ।
उसकी आमाले उसको हातबाट मोटर खोस्न खोज्दै भनिन्, "दे
न दे । दश रुपैयाँ दिनु भएको छ । तैँले अर्को बनाउन
सकिहाल्छस् नि । नभए तँलाई बजारबाट प्लास्टिकको राम्रो
मोटर किनेर ल्याइदिउँला ।"
"नाइँ आमा नाइँ यो मोटर दिन्न ।" कान्छाले
यतिमात्रै भन्नसक्यो । ऊ आमाको फरियाले मुख छोप्दै रुन
थाल्यो ।
पैसा थपि दिए मान्छ कि भनेर सरुकी आमाले बीस रुपैयाँको
नोट कान्छालाई दिँदै भनिन् । "लौ बाबु यति पैसाले
त बजारमा प्लास्टिककै खेलौना मोटर पाइन्छ । तिमी आफैले
पनि मोटर बनाउन जानेकै छौ । यस्तै अर्को बनाए भइहाल्यो
नि ।"
उनले कान्छाको हातैमा नोट राखिदिन खोजिन् । तर कान्छाले
त्यो नोट लिएर बाटोमुन्तिर फालिदियो । उसलाई आमामाथि
पनि भर भएन । भुंग्रोबाट हात झिकेझैँ ऊ अचानक आमासँग
छुट्टिएर मोटर लिएर बेतोडसँग घरतिर कुद्यो ।
(गोरखापत्र संस्थानद्वारा प्रकाशित मुना मासिक बाल
पत्रिका वर्ष१४ अंक ५ पूर्ण्ाांक १६१, मिति २०६१ वैशाखको
अंकमा छापिएको)
साँचल सानेपा, ललितपुर
२०६० कार्तिक १८ गते ।
माथि
मूल पृष्ठमा
जाउँ
|