BalSansar.com



		विनय कुमार कसजुका कथा बिरालोको उडान मुसा खाँदाखाँदा सुरी बिरालो वाक्क भइसकेको थियो । उसलाई कुखुराको मासु मन पर्थ्यो । तर कुखुरा मारेर खाँदा घरपटीले ठटाउने हुँदा उसले चरा मारेर खान थालेको थियो । दिउँसो सुरी गोठको छानामा निदाएजस्तो गरेर पल्टिरहन्थ्यो । परेवा, ढुकुर, भेँगेरा नजिक आयो भने झयाप्प झम्टन्थ्यो र कर्यापकुरुप पारेर गोठभित्र भुस राख्ने कोठामा लगेर मजाले खान्थ्यो । चराको मासु खाएर अघाएपछि सुरीले जिब्रोले मुख पुछ्थ्यो र जुँगा मुसार्थ्यो । उसले जुँगा मुसारेको देख्दा मुसाहरू खुशी हुन्थे । त्यसपछि उनीहरू ढुक्कसँग उफ्रन र खेल्न थाल्थे । तर, सुरीलाई सँधै चराको मासु जुर्दैनथ्यो । चराहरू पनि सुरीको चालबाट सतर्क भइसकेका थिए । यसैले सुरीले रुख चढेर चरा समात्न थालेको थियो । ऊ रुखको हाँगामा र टुप्पामा पनि चढ्नसक्थ्यो । हाँगामाथि चराको गुँडमा पुगेर उसले फुल र बचेराहरू खान्थ्यो । एक पल्ट एउटा अग्लो रुखको टुप्पामा पुगेर गुँडमा भएको फुल खान खोज्दा गिद्धले सुरीको टाउकोमा बेस्सरी थुंगेर ऊ भुइँमा खसेको थियो । त्यस दिनदेखि ऊ गिद्धसँग निक्कै जोगिन खोज्थ्यो । छानामा ढुकेर अनि रुखमा चढेर पनि चराको मासु खान धौधौ हुन थालेपछि सुरीलाई चराझैँ उडन पाए त रोजीरोजी चराको शिकार गर्न पाइन्थ्यो भन्ने लाग्न थालेको थियो । एक दिन सुरी घरको छानामाथि बसिरहेको थियो । उसलाई देखेर परेवा र भँगेराहरू परपर भाग्थे । कसरी परेवा समात्ने भन्ने कल्पना गर्दागर्दै ऊ निदायो । अनि उसले एउटा मिठो सपना देख्यो । सुरीले चराको फुल धेरै खाएपछि उसको जिऊमा चराको जस्तै प्वाँख उम्रन थालेछ । केही दिनपछि दुबै कुममाथि पखेटा उम्रिएछन् । पखेटा भएपछि सुरी हावामा उडन र माथिमाथि जान थालेछ । माथि आकाशमा पुगेपछि जाडो छल्न दक्षिणतिर लागेका जलहाँसको बथानसँग सुरीको भेट भयो । तीरको टुप्पोजस्तो आकार बनाएर उडिरहेका सैयौँ जलहाँसहरूको बीचमा सुरी पनि मिसियो । उसलाई देखेर पहिले त जलहाँसहरू सतर्क भए र कराए । तर सुरी चुपचाप केही बिराम नगरी उनीहरूको बीचमा उडनलागेको हुनाले उनीहरूले बाधा विरोध गरेनन् । केही बेर हाँसहरूसँग उडेपछि सुरीलाई भोक लाग्यो । उसले एउटा मोटो हाँस समात्ने बिचार गर्यो । बिचरा हाँसहरूलाई बिरालोको कुनियत के थाहा ! सुरीले अचानक उसको अगाडि उडिरहेको एउटा हाँसको घाँटी च्याप्प समात्यो र बेगले तलतिर झर्यो । ऊ सोझै घरको छानामा आइपुग्यो । आफ्नो पंजामा परेको हाँसलाई सुरीले दाँतले टोकेर मार्न खोज्दा हाँस बेस्सरी छट्पटायो । हाँसलाई काबुमा राख्न सुरीले हात खुट्टा चलाउँदा नजिकै आइपुगेको कुखुराको भाले तर्सर बेस्सरी चिच्यायो । भाले कराएको सुनेर सुरी ब्युँझ्यो । आफ्नो अगाडि मोटो हाँस नभएको देखेर बिरालोलाई साह्रै रिस उठयो । सुरीले आफ्नो पखेटा नभएको कुरा बिर्स्यो । उसले चराले पखेटा फैलाएजस्तै गरी अगाडिका दुई खुट्टा तन्कायो र भाग्न लागेको भालेमाथि जाइलाग्यो । यसो गर्दा बिचरा बिरालो छानाबाट खुर्मुरिएर घरको आगनमा बज्जारियो । उसको एउटा खुट्टा भाँच्चियो । घरपटीले माया गरेर सुरीको खुट्टामा औषधी लाएर पट्टी बाँधिदियो । अहिले सुरी बिरालो मुसा मार्न सक्तैन । आजभोलि घरपटी र उसका केटाकेटीले दिएको जुठोपुरो खाएर सुरीको गुजारा चलिरहेको छ । साचल, सानेपा, ललितपुर २०६१ जेठ १२ गते । (मुसालाई दोसल्ला बालकथा संग्र‍हमा संग्रहित) माथि शीर्षक मूल पृष्ठमा जाउँ