विमोचन (कथा संग्रह) मोल रू. ५०
प्रकाशकः विवेक सिर्जनशील प्रकाशन
अन्य पुस्तक
New Bo
o
k A Sleeping Bag for
Mr. Fox A Collection of Flash Fictions Author: Vinaya Kasajoo
Publisher: Bibek Sirjanshil Publication, Nepal
Price NRs. 75.00
नयाँ पुस्तक बजारमा इसपका नीतिकथा अनुवादक संकलन र सम्पादनः
विनय कसजू
प्रकाशकः
विवेक सिर्जनशील प्रकाशन
मोल रू. ५०।
नेपाली बालवाङ्मय परिचयकोश १०५ वर्षभित्र नेपाली बालसाहित्यका प्रकाशित कृतिहरुको विस्तृत विवरण एउटै पुस्तकमा
लेखकः प्रमोद प्रधान
प्रकाशकः मार्टिन चौतारी, काठमाडौँ, पहिलो संस्करण २०६५ साल मोल रु. ३००।
नेपाली बालसाहित्य किताबको रूपमा छापिन थालेको विसं १९५८ देखि हो । त्यस बेलादेखि विसं २०६४ साल फागुन महिनासम्म छापिएका र भेटिएका १२६७ शीर्षकका बालसाहित्यका पुस्तकहरु तिनको संक्षिप्त विवरण यो पुस्तकमा पढ्न पाइन्छ । यसमा लेखकअनुसार कुन लेखकले कुन विधामा कुन पुस्तक लेखे, पुस्तक प्रकाशित भएको साल, मूल्य, पाना तथा विषयवस्तुको समेत दिइएको छ । साथै नेपाली बालसाहित्य र बालवाङ्मयका सम्बन्धमा धेरै महत्वपूर्ण जानकारी यसमा छन् ।
नेपाली बालसाहित्यको १०० वर्षको इतिहास पुस्तकमा
नेपाल बालसाहित्य समाजद्वारा प्रकाशित "नेपाली बालसाहित्यको सय वर्ष" पुस्तकमा वि.सं. १९५८ देखि २०५८ सम्मको बालसाहित्यको इतिहास समेटिएको छ । यसमा नौ जना लेखकका बालसाहित्य र यसका विभिन्न पक्षको इतिहासका दस वटा लेख र नेपाली बालसाहित्यको सय वर्षः प्रारम्भ र विकास विषयमा भएको गोष्ठीको प्रतिवेदन छापिएको छ । बालसाहित्यको अध्ययनका लागि यो पुस्तक महत्वपूर्ण छ । पुस्तकको सम्पादन भिक्टर प्रधानले र संयोजन स्व. जनकप्रसाद हुमागाईँले गर्नु भएको थियो । पुस्तकको पहिलो संस्करण २००७ जुलाईमा प्रकाशित भएको हो ।
नेपाली बालसाहित्यमा नयाँ पुस्तक बालकथा लेखन बालकथाकारहरूका लागि व्यावहारिक सल्लाह विनयकुमार कसजूद्वारा लिखित यो पुस्तक विवेक सिर्जनशील
प्रकाशनले प्रकाशित गरेको हो। ५६ पृष्ठको यो पुस्तकको मोल रू ४० छ
।
यहाँ क्लिक गरेर पुस्तक पीडीएफ रूपमा डाउनलोड गर्नसकिन्छ ।
बालबालिकालाई सिर्जनशील बन्न
सघाउनु,
स्वदेश र विश्वका बाल साहित्यसँग परिचित गराउनु,
आधुनिक आमसंचारका माध्यमहरुका बारेमा सजग बनाउनु,
अभिभावकहरुलाई बालबालिकाको हक र हितप्रति सचेत बनाउनु ।
यो वेबसाइट अन्तर्राष्ट्रिय
बाल दिवसको उपलक्षमा २० नवेम्बर २००५ को दिनमा थालिएको हो ।
यो वेबसाइटमा निरन्तर नयाँ सामग्री थपिनेछन् ।
पढने सामग्रीका साथै हेर्ने र सुन्ने सामग्री पनि राखिनेछन्
।
बालबालिकाले लेखेका रचना पनि राखिनेछन् ।
म्याउँ म्याउँ बिरालो
सस्वर पढेर सुनाउने शिशु पुस्तक (अभिभावकले शिशुलाइ पढेर सुनाउने रंगिन चित्र पुस्तक)
प्रकाशकः विवेक सिर्जनशील प्रकाशन
मोल रू. १००।
शिशु गीत
नयाँ कथा
स्वार्थ र परार्थ एउटा गाउँमा विदेशी पाहुनाहरू आए । पाहुनाहरूको हातले खाने बानी थिएन । भात खाने बेलामा उनीहरूले चम्चा मागे । गाउँमा चम्चाले खाने चलन थिएन । चम्चाको सट्टा डाडु पनिउँ दिए । उनीहरूले डाडुले खाने बिचार गरे ।
डाडु र पनिउँले थालमा राखेको भात र दाल मुछे र खान थाले । चम्चाले खाने बानी परेकाहरूले लामो डाडुले खान खोज्दा मुखैमा पुर्याउन सकेनन् । यताउति पोखे । उनीहरूले आधाजति खानेकुरा पोखे । आधा पेट भरे र गाउँमा चम्चाको चलन नभएकोमा गिल्ला गर्दै उनीहरू विदा भए ।
केही दिनपछि त्यही गाउँमा विदेशी पाहुनाहरूको अर्को समूह आयो । उनीहरू पनि हातले खाँदैनथे । उनीहरूले पनि काँटा चम्चा मागे । नपाएपछि डाडु पनिउँले थालको भात दाल मुछे ।
तर उनीहरूले आफैले खाएनन् । आमुन्ने सामुन्ने बसेर एकले अर्कोलाई डाडुले ख्वाए । यसरी एक सिता भात नपोखीकन उनीहरूले पेट भरे । अनि एकअर्कोलाई ख्वाएर आपसमा सहयोग र सद्भाव बढाउने अवसर दिएकोमा गाउँलेलाई धन्यवाद दिँदै बिदा भए ।
- विनय कसजू
२०६७ जेठ २, आइतबार ।
चौँरीखर्कमा ऊँट
"दसैंमा घर आउँदा ऊँटका एक जोडी पाठापाठी तपाईंसँगै हवाइजहाजमा राखेर लिएर आउनू है," विकासले बालाई फोनबाट आफ्नो माग सुनायो। बाले हाँस्दै भने, "पहाडमा पनि ऊँट बाँच्छ र छोरा? खेलौना ऊँट ल्याउने भए ल्याइदिन्छु।"
बाको कुरा विकासले के मान्थ्यो? "हाम्रो चौँरी गोठमा बस्छ, चौँरीले खाने घाँस कुँडो त्यसले पनि खान्छ," उसले ऊँट जसरी पनि लिएर आउन भन्यो। आफूले कसैलाई दुःख नदिने र चौरीखर्कका ऊँट चराउने कुरा पनि बतायो। ऊँट नल्याइदिए आफू स्कुल नजाने र बासँग पनि नबोल्ने भन्दै जिद्दी पो गर्न थाल्यो।
विकासका बालाई फसाद पर्यो। तैपनि उनले सम्झाउँदै भने, "तिम्रो स्कुलको भूगोल पढाउने मिससँग सोध त बाबु ऊँट कस्तो ठाउँमा बस्छ? के खान्छ? अनि मिसले पनि ल्याउन भन्नुभयो भने म ल्याइदिन्छु।" मिसलाई त जसै मनाउँछु भन्दै विकास गदगद भो।
म्याग्दीको खोप्रालेकछेउ बस्ने विकासका बा समर सारू खाडी देशमा गएको चार वर्षभन्दा धेरै भइसकेको थियो। त्यहाँ उनी एक जना धनी शेखको ऊँटगोठमा काम गर्थे। साहुका विश्वासपात्र थिए उनी। आम्दानी राम्रै थियो। त्यसैले अरबको मरुभूमिको उखर्माउलो गर्मी पनि उनले सहेर बसेका थिए। उनले चाहे अरबबाट दुईचार जोडी ऊँट ल्याउन नसक्ने थिएनन्।
चेपागाँडाको स्कुल यो नयाँ कथा पावरप्वाइन्ट फाइलमा हेर्न र डाउनलोड गर्न सकिन्छ ।
ढड्डु मुसाको बकबक - विनय कसजू
कथा नसुनी मायालाई निँद लाग्दैनथ्यो । साँझ दूधभात खाएपछि ऊ ओछ्यानमा पल्टन्थी । अनि मैले उसलाई कथा सुनाउँथेँः "राजकुमारीले भ्यागुतोलाई माया गरेर म्वाई खाई । अचानक भ्यागुताको रुप फेरियो । राजकुमारीको हातबाट भ्यागुता बिलायो । उसको अगाडि सुन्दर राजकुमार उभियो । ......."
ऊ यस्तै कथा सुन्न रुचाउँथी । तर कथा टुंगिन नपाउँदै माया निदाइसक्थी । उसले पूरै कथा कहिल्यै सुन्न भ्याउन्नथी । माया निदाए पनि मैले कथा बीचैमा रोक्दिनथेँ । कोठामा मेरो कथा सुन्ने अरु पनि हुन्थे ।
मायालाई कथा सुनाउन म कोठामा पस्दा मेरो पछिपछि टाटे कुकुर र पाटे बिरालो पनि आउँथे । टाटे भुइँमा बस्थ्यो । मैले कथा सुनाउँदा ऊ मतिर र्फकन्थ्यो र बडो ध्यान दिएर सुन्थ्यो । पाटे भने कहिले ओछ्यानमाथि मायासँगै बस्थ्यो भने कहिले खाटमुनि गएर मुसालाई ढुकेर बस्थ्यो । तर कथा सुनाउन थालेपछि ऊ पनि हल्ला नगरी बस्थ्यो ।
"विरालोको घाँटीमा घण्टी बाँध्ने समस्याले हामीलाई कहिल्यै छोडेन । अब
यो कुरामा समय खेर नफालौँ । बरु सकिन्छ भने अरु कुनै उपाय निकालौँ
।" दाह्रीवाल मुसाले जुँगा मुसार्दै भन्यो ।
"यो हामी मुसा जातिको जीवनमरणको समस्या हो । यस्तो महत्वपूर्ण
समस्यालाई त्यत्तिकै छाडन कहाँ हुन्छ ?" तन्नेरी मुसाले
कुरा काट्यो ।
"हामीभन्दा पहिले पनि यो विषयमा धेरै छलफल भइसकेको छ ।
बिरालोको घाँटीमा घण्टी बाँध्ने कोसिस गर्दा धेरै मुसा सहिद
भइसकेका छन् । कथंकदाचित कोही सफल भए पनि बिरालोले धेरै दिनसम्म
घाँटीमा घण्टी बाँधेर बस्दैन । चुँडालेर फालिहाल्छ । यसैले अब
बिरालोको घाँटीमा घण्टी बाँध्ने योजना छाडिदिउँ भनेको हो ।"
दाह्रीवाल मुसाले आफ्नो कुरा मनाउन खोज्दै भन्यो ।
यसैबीच एउटा दुब्ले मुसाले बिरालोको नक्कल गर्दै जोडले "म्याउँ"
गर्यो । सबै मुसाका कान ठाडा भए । बिरालो आयो कि भनेर सबै मुसा
चनाखा भए । अनि दुब्ले मुसाले ताली बजाउँदै सबैको ध्यान आफूतिर
तान्यो र बिरालोको घाँटीमा घण्टी झुण्ड्याउने नयाँ उपाय सुनायो
।
दुब्ले मुसाको कुरा सुनेर धेरैजसो मुसाहरू हाँसे । उसको कुरा
धेरैले पत्याएनन् । तर दुईचार मुसाहरूले उसको र्समर्थन गर्दै
भने, "दुब्लेले भनेको उपाय एक पल्ट प्रयास गरे के बिग्र्यो
र ?"
अनि एक दिन दुब्लेको योजना अनुसार मुसाहरूले ठूलो सभाको आयोजना
गरे । सभाको प्रमुख अतिथिको रूपमा ढाडे बिरालोलाई निम्ता गरियो
। टोलका अरु बिरालाहरूलाई पनि निम्तो पठाइयो ।
दौड
सुरु भइसकेको थियो । खेलाडीहरूलाई उत्साहित गर्न दर्शकहरूले
ताली बजाएर हल्ला गरिरहका थिए । दौड सकिने अन्तिम रेखामा फोटो
पत्रकारहरू फोटो खिच्न तयार थिए ।
खेलाडी गुफी बेतोडसँग दौडँदै लाइनमा आइपुग्यो । उसले दौड प्रतियोगिता
जित्यो ।
"गुफी साँच्चै महान खेलाडी हुन् ।" गुफीलाई रुचाउने
दर्शक चिच्यायो ।
"ऊ बतासझैँ दगुर्छ ।" अर्को करायो ।
तर त्यहाँ गुफीले जितेकोमा खुशी नहुने एक जना थियो । त्यसको
नाम पिटे थियो । ऊ दुष्ट थियो ।
मेयरले गुफीलाई पुरस्कार दिएको पिटेले हेरिरहेको थियो । मेयरले
गुफीलाई पदकसँगै ठूलै रकमको चेक पनि दियो ।
"गुफीले पाउने त्यो अन्तिम रकम हो ।" पिटेले मनमनै
भन्यो, "अब हुने दौडमा यो चेक मैले पाउनेछु ।" भन्दै
पिटेले खुट्टा बजार्यो ।
पुरस्कार बाँडेपछि मेयरले लामो भाषण गर्न लागेका थिए । तर गुफीले
"मेरो अलिकति काम बाकी छ ।" भन्दै त्यहाँबाट हिँड्यो
।
सबैभन्दा पहिले ऊ बैँकमा गयो । उसले चेक साटेर नगद लियो । त्यसपछि
ऊ खेलकुदका सामान बेच्ने पसलमा गयो । त्यहाँ उसले रकेट, व्याट,
बल र खेलका थुप्रै सामान किन्यो । ती सामानको भारी बोकेर त्यहाँबाट
ऊ दगर्ुर्दै एउटा घरमा पुग्यो ।
त्यो घरमा आमाबा नभएका टुहुरा केटाकेटीहरू बस्थे । "हेर
त केटा हो मैले तिमीहरूको लागि के ल्याएको छु ।"उसले ती
केटाकेटीहरूलाई भन्यो ।
खेलाडी गुफी उनीहरूकहाँ जहिले आए पनि उनीहरू खुशीले उफ्रन्थे
। गुफी उनीहरूको सबैभन्दा असल साथी थियो ।
गुफीले सबै केटाकेटीलाई खेलकुदका सामान वाँड्यो । उनीहरूले गुफीलाई
धन्यवाद दिए । टुहुरा घरका व्यवस्थापकले पनि उसलाई धन्यवाद दियो
।
"अर्को साता फेरि दौड प्रतियोगिता हुँदैछ ।" खेलाडी
गुफीले भन्यो, "त्यसमा जितेँ भने पुरस्कारको रकमले केटाकेटीलाई
खेल्नको लागि अगाडिको चौर किनिदिन्छु । त्यति भएपछि उनीहरूलाई
उफ्रन खेल्न ठाउँ पुग्छ ।"
तर दुष्ट पिटेले अर्कै चाल चल्ने तयारी गर्दै थियो । उसले एउटा
रोबोट बनाउँदै थियो । रोबोट तयार भएपछि त्यसलाई गुफीसँग दौडाउने
उसको बिचार थियो ।
"मेरो रोबोट साँच्चैको खेलाडीजस्तै देखिने छ । त्यसले सबैलाई
झुक्याउने छ ।" पिटे मनमनै हाँस्यो ।
कथा नसुनी मायालाई निँद लाग्दैनथ्यो । साँझ दूधभात खाएपछि ऊ ओछ्यानमा पल्टन्थी । अनि मैले उसलाई कथा सुनाउँथेँः "राजकुमारीले भ्यागुतोलाई माया गरेर म्वाई खाई । अचानक भ्यागुताको रुप फेरियो । राजकुमारीको हातबाट भ्यागुता बिलायो । उसको अगाडि सुन्दर राजकुमार उभियो । ......." 
